donderdag 7 april 2016

ZO-ECHT-NIET-SAAR / Mega teleurstelling

"Zo Niet Saar", dat was in het allereerste begin de term waarmee ik mezelf uitdrukte.
Naar mate de tijd vorderde -en ik had leren te accepteren- werd ik een "Zo Wel Saar".

Wil je meer weten over fotografie = therapie, hoe we begonnen zijn met ZNS en al dat soort dingen als 'zie je leven door de lens' (komt op hetzelfde neer als in een heftige situatie even tot 10 tellen en de situatie met een nieuwe blik te bekijken), lees dan mijn andere blogs en/of lees een wat uitgebreidere uitleg hier helemaal onderaan.

Tot zover de intro.


Vandaag was ik 'zo NIET Saar'. 

Wees gerust, het zal mij als persoon niet veranderen ondanks alles wat je nu lezen gaat. En ook weet ik dat zelfs dit me nog sterker zal maken.
 
Ik heb alle levenslessen meegenomen, ben altijd dankbaar voor het leerproces.

 Heb ik het geluk gehad dat ik de psychologie in/van de mens, het wezen, interessant vind.
En werd negativiteit, positiviteit.

Vandaag, bij de chirurg, voelde het net als het moment dat ik mijn diagnoses kreeg. Dit is je prognose, alstublieft, en hier moet u het mee doen.
Ik heb artsen dan wel versteld doen staan en het jaar 2013 was zoveel meer dan alles wat daarna kwam.
Ik groeide, bloeide open.

Voor het eerst sinds een hele lange tijd schrijf ik met tranen die over mijn gezicht rollen en naar beneden druppelen deze blog. 


Waarom? Ik ben voor velen een inspiratiebron, en dat is zo'n dankbaar werk. Maar ik wil diegenen die zoveel kracht putten uit mijn blogs en schrijven, ook meegeven dat jezelf kwetsbaar opstellen ook oké is. Het maakt je niet minder sterk als je het zelf even niet meer weet. Het maakt je niet minder moedig.
Ik ben van een bescheiden persoon gegroeid naar een persoon met een ijzersterk karakter welke niet op haar mondje gevallen is, die wanneer nodig de strijd aangaat. En die tegenwoordig met de bijnaam leeuwin door het leven gaat.

Soms als mensen een enorm positief bericht plaatsen, wordt er gezegd dat tranen ook gezien mogen worden. En soms wanneer iemand een 'negatief' bericht plaatst, dan wordt er algauw geroepen "blijf positief".

Vandaag is een dag die ik nooit en te nimmer vergeten zal. 

Al mijn hoop op een toekomst met enige vooruitgang was voor mijn gevoel weggevallen. En dat, slechts door een paar woorden van de chirurg. Ik voelde dat ik weer terug in de tijd gezogen werd. Opnieuw te moeten horen waar je mee moet dealen and that's it.

Ook voel ik me belazerd, al weet ik dat doktoren heel vaak tactieken gebruiken, vind ik dat deze tactiek niet goed is uitgevoerd.

Toen ik laatst de behandeling kreeg in mijn SI gewrichten, die twee grote joekel-naalden weten jullie nog? 

Toen was ik er nog van overtuigd dat er ontstekingsremmers werden ingespoten. De chirurg had mij namelijk letterlijk tijdens mijn laatste poli afspraak gezegd dat ik deze behandeling MET ontstekingsremmers zou krijgen zodat hij wist of het effect zou hebben want dan zou dat de doorslag geven voor de operatie. De operatie waar wij ons inmiddels al voor ons gevoel een eeuw in hebben verdiept. Mijn andere specialist erin geloofde. Wij erin geloofden, terwijl mijn moeder eigenlijk TEGEN operaties is stond zelfs zij hier dubbel en dwars achter en ging steeds mee naar de chirurg.

Goed, om niet af te dwalen:


Vlak na de behandeling was ik verbaasd dat ik gewoon op mijn rug kon liggen op de brancard en de hele weg naar huis in de ambulance me zo licht als een veertje heb gevoeld. Terwijl ik dacht vreselijke napijn te krijgen. Normaal voel ik me namelijk een walrus op het droge en doet alles me zeer. Neem ik de meest onmogelijke posities aan met mijn voedingskussen die altijd mee MOET als ik op de brancard lig. 


Verbaasd en verdwaasd en als in een soort zevende hemel genoot ik die paar uurtjes dat ik op dat gebied pijnvrij was. Ik snapte er niks van want er werd duidelijk gezegd dat ik napijn zou hebben.

Maar, de 'napijn' (wat nu blijkt, geen napijn te zijn maar straks meer daarover) begon vlak na het begin van de avond. Ik dacht dat dit door de spuiten kwam. Maakte me dus geen zorgen. 


Het zinnetje van de chirurg "We gaan ontstekingsremmers in je SI gewrichten spuiten en als blijkt dat dat effect heeft qua pijn is dat een grote reden tot opereren" bleef zich in mijn hoofd afspelen. 


De dagen en weken erna voelde ik me gewoon weer de walrus op het droge, had ik evenveel pijn en was ik zo teleurgesteld, want ik wilde de chirurg dus niet gaan vertellen dat het geen enkel effect had gehad, uit angst dat hij me dan niet zou opereren. 

En ik weet dat hij de baas is, helaas maar al te goed. 
Maar ik vertrouw ook op mijn eigen sterke gevoel EN verstand hierbij en die van mijn naasten na veel verdiepen in deze operatie. En door lotgenoten te hebben gesproken die er zo op vooruit zijn gegaan na deze operatie. En aangezien hij de enige chirurg is in heel NL die deze OK uitoefent….. Moet je voorzichtig met je kansen en woorden omgaan.

Ik hield me groot en durfde soms niet eens meer AU te zeggen. Ik wilde eigenlijk, dat niemand wist dat ik zoveel pijn had en ik begreep er niets van. Ik heb zelfs allerlei capriolen uitgehaald om te kijken of het toch effect had. Die zogenaamde ontstekingsremmers.

EN DAAR KOMEN WE TOT DE KERN VAN HET VERHAAL:

 
Gespannen maar toch hyper de pieper vrolijk, gewoon zoals ik ben - de Zo Wel Saar-  ging ik met M. de ambulance in. 

Op de heenweg heb ik nog wat teksten proberen in mijn hoofd te stampen van de songs die ik morgen ga zingen tijdens het optreden. 
En deden we wat nodig papierwerk samen terwijl de broeders het gezellig hadden voorin.
Mijn lieve Mama was met haar eigen auto ook onderweg naar het ziekenhuis. Een best lange rit, ruim een uur.

Toen we aankwamen kon ik eigenlijk zo goed als meteen door naar binnen. 

In een minuscuul kamertje werd de brancard gepropt en de setting was wat onwennig. De chirurg zat op de onderzoekstafel en mijn moeder stond erbij en kon niet zitten. 

Zijn ogen keken me doordringend aan. 

Dit was dan het moment, erop of eronder
Geef me groen licht, alsjeblieft. 
Ik wil zo graag vooruit, zo graag. 
De enige hoop die we nog hadden om beter-der te worden. 
Een hoop op een toekomst met een sterk rompbalans en minder tot geen pijn op dat meest ellendigste gebied van mijn lijf. 

Ik voelde me niet prettig. Het was alsof ik terug in de tijd werd gezogen, naar het moment dat ik mijn diagnoses kreeg, zoals ik al zei. Je bent dan zo gespannen. En dan hoor je welke ziekte(n) je hebt en daarna…. hoef ik denk ik niet uit te leggen.

Zijn doordringende blik en strakke vragen maakte me bijna een beetje bang en onzeker. Twee gevoelens die ik lang niet heb gevoeld. Ik klapte bijna dicht. 

Ik probeerde in zijn ogen te lezen wat hij van mij wilde horen om groen licht te geven voor de operatie waar al onze hoop lag.
En daar kwam de zin weer die hij vorig consult zei "als de ontstekingsremmers in de Si gewrichten aanslaan zal de operatie waarschijnlijk doorgaan". Zoiets was het.

Kennen jullie niet die momenten dat je wordt gevraagd door wie dan ook hoe het met je gaat, en dat je je dan groot houdt en zegt dat het prima met je gaat?


Ik heb me heel lang groot gehouden tegenover iedereen, en ik snapte maar niet waarom mijn bekken zoveel pijn bleven doen. 

Raakte soms even helemaal verward erdoor. 
Je wil zo graag, zo graag die operatie. De laatste kans, zoals het zolang voelt voor ons. Want iedereen weet wel dat ik niet meer beter ga worden. Maar als zo'n operatie wel kan lijden tot twee cruciale dingen  
 --> Rompbalans (dan gaat er een wereld voor me open, want daarmee zou ik bijv. in een traplift kunnen, een gewone rolstoel, zelf uit bed in de rolstoel komen, op een gewone wc zitten ipv je behoefte te doen op een po in bed en in je 20-er jaren je moet laten afvegen door een ander! En ga zo maar door) en
 --> Geen/Minder pijn (waardoor ik het veel langer zou kunnen volhouden uit bed en veel meer energie zou overhouden. Want hoewel ik niet vaak klaag, pijn heb ik 24/7 en wanneer ik wakker word is het op zijn ergst. Pijn hebben is een topsport.)

Hij vroeg mij hoe het vergaan was vlak NA de ingreep. 

Ik voelde mijn hart in mijn keel kloppen en probeerde zijn ogen te lezen maar die bleven een vurige blik uitstralen. 
Ik vertelde dus in eerste instantie gewoon hoe het inderdaad gegaan was vlak erna. En dat ik verbaasd was geen pijn te hebben op de terugweg met de ambu en dat het me ook daar geen pijn deed toen ik naar boven getild werd thuis want normaal verrek ik dan van de pijn.

Ik had juist verwacht dat ik vlak na de ingreep heel veel pijn zou hebben en later er profijt van zou hebben, maar het was zoals ik net dus allemaal al beschreef andersom. 

En ik die zin van hem ging maar niet uit mijn hoofd dat als ik profijt zou hebben van de ontstekingsremmers dat ik ervoor in aanmerking zou komen.
Even twijfelde ik. Zou ik hem nu maar gewoon de waarheid vertellen? Dat ik zoveel pijn heb gehad als anders?


Toch koos ik, stom stom stom, uit angst dat ik de operatie niet zou krijgen om te vertellen dat ik er echt super veel baat bij heb gehad en nu nog steeds (terwijl mijn bekken en stuit zelfs op DAT moment zoveel pijn deden op die brancard, ik durfde geen andere positie aan te nemen op de brancard want ik was zo bang dat hij dan zag dat ik WEL pijn had.. )

EN WAT BLEEK!!!!!!

 
Dat hij me expres helemaal GEEN ontstekings-remmers had ingespoten (correctie: laten inspuiten) maar slechts een of andere verdoving die maar tot 4 uurtjes na de ingreep zouden werken!!!!! En toen viel bij mij het kwartje waarom ik me zo heerlijk licht voelde na de ingreep en waarom de pijn in de avond zo keihard terugkwam en niet meer wegging…..
Maar het was al te laat. 

Ik kreeg geen kans meer om uit te leggen dat ik hem naar de mond wilde spreken uit angst, pure angst dat…. dat de OK niet doorging, dat onze hoop zou wegvallen…

Hij was duidelijk. We gaan NIET opereren en ook in de toekomst niet. Als behandeling stelde hij SI injecties MET ontstekingsremmers voor…
Mijn klomp brak………. Ik keek mijn mama aan. Ik kon mijn tranen niet meer bedwingen. Zeker omdat ik na de ingreep helaas heel erg veel narigheid heb moeten meemaken en ergens, verweet ik de pijn in mijn bekken van alle stress. Ik wilde een poging doen om hem de waarheid te vertellen. Dat ik wel degelijk VEEL pijn gehad had, dat ik in een korte tijd veel te veel ellende meemaakte, waardoor ik het allemaal even kwijt was.

Hij heeft mij voor deze ene vraag helemaal over laten komen (via ambulance). Dit had telefonisch gekund. En, ondanks ik weet dat artsen vaak tactieken gebruiken voelde ik me nu bedrogen. Waarom zeg je tegen zo iemand als ik die echt zo zo beperkt is met al die stomme toeters en bellen dat je ontstekingsremmers gaat inspuiten, en waarom hou je me dan voor de gek?
Ik heb al die weken aan mezelf getwijfeld. Me groot gehouden. Alles voor deze operatie.

Als ik had geweten dat er geen ontstekingsremmers waren ingespoten en slechts verdoving die maar 4 uurtjes zou aanhouden dan klopte mijn verhaal voor 100% want zoals ik al zei, vlak na de ingreep was ik in de zevende hemel en in de avond en alles wat daarna volgde, was ik in de war doordat de pijn keihard terugkwam.

Maar goed, ik heb dan nu wel een verklaring voor mezelf waarom die pijn niet verminderde maar meer werd. De chirurg gaf me geen herkansing. Hij was iets TE recht door zee. Stond op en kwam bijna agressief over. Ik ben ondanks mijn mega sterke persoonlijkheid nog altijd wel erg sensitief en schrik van bepaalde non-verbale communicaties.
Hij liet duidelijk weten dat hij de baas was. Ik was boos zei hij en hij niet. Maar tussen mijn tranen door probeerde ik uit te leggen dat ik helemaal niet boos, maar heel teleurgesteld was. Het "Hoe gaat het?" "het gaat heel goed" cliché was niet wat hij wilde horen/ En het ligt in mijn aard om mijn geliefden te beschermen met deze woorden, bij artsen zeg ik eigenlijk altijd wel waar het op staat.

Maar kun je nagaan dat je -na (misschien met goede bedoelingen maar dat telt voor mij nu niet meer) voor de gek te zijn gehouden- alsnog dat zegt dat het goed gaat, dat gelijk einde verhaal is?
Ik kan mezelf nu wel voor de kop slaan want als ik eerlijk was geweest dan had hij die operatie gewoon gedaan. For sure.

Kun je nagaan hoe je verstand en gedachten een loopje met je kunnen nemen in een situatie waar je hunkert naar die grote vooruitgang in de toekomst.

Ik vind het heel erg jammer dat hij me geen kans wou geven waarom ik zei wat ik zei. Ik vind het heel jammer dat ik op deze manier voor de gek ben gehouden en toch twee pijnlijke grote naalden in mijn Si gewrichten heb gehad voor niks-nada-noppes. Ik vind het jammer dat ik niet zelf eraan heb gedacht en dat ik aan mezelf heb getwijfeld. Ik vind het jammer dat ik ZO NIET SAAR was vandaag door uit angst dat het niet doorgaat je probeert de ogen van een arts te lezen. Ik vind het jammer, allemaal jammer, dat mijn kans helemaal WEG is. Gone with the wind. Terwijl……….. Als hij toch eens wist wat een pijn ik heb gehad ik wel de OK had gehad.

Het voelde vlak erna net als het moment dat ik mijn diagnoses kreeg. Hoppa, dit en dit heb je en dit is je toekomst en prognose.
Voor mij was het nu precies hetzelfde want ik kan dag zwaaien naar de operatie waar (niet voor niets) al onze hoop lag. Weer een prognose, ik zal altijd zo blijven zoals ik nu ben, huilde ik. Ik wil dit niet.

Na de paar zinnen van de chirurg was hij alweer weg. Zonder een doei. En troffen de ambulancebroeders en M. mij helemaal overstuur aan in het kamertje. ZO NIET SAAR. Zakdoeken werden me aangereikt voor mijn krokodillentranen en uitgelopen mascara. Mama en M. hielden me vast en waren mijn rots in de branding. Ik voelde me voor het eerst sinds lange tijd niet meer veilig. Ik voelde me afhankelijk. Het liefst was ik zelf het ziekenhuis uitgerend en met de trein naar huis gegaan. Ik zei huilend "al moet het kruipend".

Even zat ik weer in de ro9llercoaster van emoties welke ik ook had toen ik mijn diagnoses kreeg. Het definitieve., Het bijstellen van je toekomst-perspectief.
Ik nam met behulp van de lieve mensen om me heen mijn morfine en rizatriptan in, omdat het tijd was om deze te nemen maar ook omdat ik hoopte dat het me rustig zou maken.
Artsen zijn soms net wolven .. je zal er nooit een goed kunnen peilen.. althans, die zijn er wel en godzijdank heb ik hen om op terug te vallen! Maar ik bedoel dat er maar weinig van deze artsen zijn.

Ik heb dus voor niks aan mezelf getwijfeld. En nu weet ik waarom ik zo verdomde veel pijn heb behouden.

--
Dat was even dat/ Ik stop nu over het hele verhaal met de chirurg. Ik heb de terugweg in de ambu mijn ogen uit mijn kop gehuild. Vol zelfmedelijden. Iets wat ik niet ben en wat niet bij mij hoort. Ik praat altijd over de schoonheid van het leven en bij de ZO WEL SAAR zou eerder een reactie passen als: Helaas maar ja, weer een levensles verder (en zo denk ik ook zeker! Daar niet van).

Maar ik ben verrast door mezelf. Dat ik me zo groot heb gehouden., dat ik ZO voor die operatie ging, omdat ik ZO GRAAG (veel meer) kwaliteit van leven zou willen. Omdat ik ZO GRAAG alles zelf wil doen met de kinderen zonder enige hulp.

Maar ik ben ook weer wijzer geworden. Blijf bij je intuïtie: ALTIJD!!!!!! En deze is heel belangrijk: Ik was mezelf namelijk aan het verwijten dat ik me zo ellendig lag te voelen tot M. tegen me zei "laat het maar lopen" en Mama tegen me zei dat kwetsbaarheid tonen ook een kracht is. Dat we gewoon TEVEEL hebben vastgeklamd aan die operatie. Dat er meerderen wegen zijn die naar Rome lijden en dat we er gaan komen. linksom of rechtsom.

Eenmaal thuis trok ik me terug in mijn elro in … het washok.. !! Om even goed tot mezelf te komen voor ik de zorg van de kinderen weer overnam, want alles gaat gewoon door en die lieverdjes vlogen me gewoon om de nek als elke dag alsof er niks gebeurd was. Dat heeft me wel even wakker geschud.
Ook ben ik zo dankbaar voor alle lieve mensen om me heen en degeen die er vandaag voor me waren zijn voor geen goud te vervangen. Een van mijn beste vriendinnen belde ik op in het washok en eigenlijk hebben wij helemaal niet veel woorden nodig om elkaar te begrijpen.

Ik mag dat wel enorm positief in het leven staan, ik ben ook 'maar' een mens en dit had ik niet zien aankomen.
Ookal had de chirurg het vanuit goede bedoelingen zo gedaan, ik werd even herinnerd aan hoeveel mensen misbruik hebben gemaakt van mijn vertrouwen. Ik vertrouw mensen heel snel en zie in elk mens echt wat moois en hierover volgt nog een blog die ik jullie heb beloofd over 't bijzondere gesprek tussen mij en mijn dochter vorige week. Een der levenslessen.

Er is de afgelopen weken teveel gebeurd en ik kan heel wat hebben, dat weten jullie inmiddels wel, en het duurt bij mij HEEEL lang voor de emmer vol is maar vandaag was hij vol. Voller dan vol. En hij liep over.
Om de emmer weer leger te krijgen moet je soms gewoon even je tranen op zijn vrije loop laten jezelf het verdriet te gunnen, zodat er weer meer ruimte komt in je hoofd en de emmer weer halfvol is.

Zo zie je maar, leren blijf je.
Ik moet dit alles even zien te verwerken.

In de ambu op de terugweg keek ik wat filmpjes van mijn lieve kindjes en kneep ik M. haar hand fijn en zo ben ik gelukkig even in een oase van rust belandt wat slapen heet.

Toen ik 'klaar was' met rouwen in het washok, werd ik weer verdrietig om het feit dat Coco er niet was. Hij was mijn troost hondje. Mijn kinderen zijn natuurlijk mijn alles maar het verschil is, ik kan hen niet belasten met mijn eigen struggles en bij Coco kon dat wel.

Na tot rust te zijn gekomen besloot ik mezelf te herpakken en dat heb ik gedaan. Sinds toen ben ik non-stop met mijn kinders bezig geweest.


Mijn zieke zoontje, gloei kacheltje., Die alleen maar mama wou… Mijn pareltjes toch.. Ik vind het zo'n eer.
En met mijn dochter heb ik nog lang geoefend met onze songs want morgen treden we op.
Eerst wilde ik dit helemaal niet meer. Maar na mezelf herpakt te hebben en geeneens tijd had om een gevoel of nare gedachte te krijgen omdat ik continu bezig was met mijn grote schatten, besloot ik het wel te gaan doen. Hup dat podium op en SHINE.

Ik heb ook vertrouwen in mijn (hoofd) specialist en hoop hem snel te zien/spreken want ik weet zeker dat hij me gaat helpen en ik houd me vast aan de gedachte van Mama: Er zijn meer wegen die naar Rome lijden.

Het bijzondere in onze familie is ook, als mijn Mama het moeilijk heeft, ben ik de kalmte zelve. Als ik het moeilijk heb, is Mama de kalmte.
Moeder natuur heeft het maar goed geregeld allemaal :)

En ook als er echt geen weg naar Rome zou zijn (even afkloppen) dan weet ik van mezelf dat ik die situatie ook weer zal accepteren, ervan leren en gebruiken anderen te inspireren.

Maar het blijft jammer, want ik had 3 a 4 uurtjes idd geen pijn, en daarna weer wel. En dat is wat de chirurg moest weten om de operatie door te laten gaan. Maar door mijn andere antwoord kreeg dit verhaal een heel andere wending.

Soms denk je dat je op een bepaalde manier pas succes boekt en neemt alles wat je maar in je hebt even een loopje met je.
Dat mag nu gaan stilstaan.

Waar ik deze blog begon met tranen,
sluit ik het nu af met een grote geluksvlaag. Mijn kindjes slapen beiden naast me en het is een o zo'n mooi gezicht en de woorden "Ik wil dichtbij mijn Mama zijn" zijn o zo waardevol en de geborgenheid die ik geven mag is o zo'n eer en dat ik hun coach mag zijn en hen magt begeleiden naar een mooie toekomst is zo bijzonder. Zo, zo bijzonder,
Dankjewel dat jullie bestaan lieve Lissy, lieve Doedie (koosnaampje)……….

Ik heb besloten dit alles te delen omdat ik vind dat mezelf kwetsbaar tonen ook geen schande is maar juist goed is. En ik wil jullie dat dan ook meegeven… Je bent niet ineens zwak als je emmer een keer overloopt.
Zolang je maar weet hoe je jezelf daarna weer herpakken kan is daar helemaal niets mis mee en hoef je niet altijd stoer te zijn. Dat is wel de grootste les die ik vandaag geleerd heb.

Het leven is en blijft een groot leerproces :-)

Night Night. Sleep Tight.
Be your unique self , always.

S.
---
DONEREN KAN NOG MAAR T/M 8 APRIL 23.00 UUR via www.lopenvoorlyme.nl/team/team-saar
Wie wil en kan er nog een loper sponsoren? 
Onze dank is groot. 


Zo Niet Saar, de titel waar we inmiddels veel bekendheid hebben geworven.
Ik gebruikte deze uitdrukking toen ik keihard achteruit ging (in mijn gezondheid) en dit alles behalve accepteren wilde. 

Maar, naar mate de tijd vorderde, leerde ik omgaan met dit hele bijzondere leerproces. Ik begon met mijn leven van achter de lens te bekijken. De 'fotografie = therapie' term. Dezelfde situatie als dat ene moment dat je overspoeld wordt door emoties en een stemmetje in je hoofd tegen je zegt 'even tot 10 tellen, en dan nogmaals de situatie bekijken'. In het begin vond ik het maar vreemd om een stapel vuilniszakken of een berg aan afwas te fotograferen. Een fles drinken die aan scherven op de grond lag, door mijn krachtsverlies en pijn ging ik steeds minder kunnen. Maar zoals bij alle nieuwe uitdagingen, je moet er eerst even inkomen. Als ik zo'n moment had met rollercoaster emoties maakte ik een foto met wat maar voor het grijpen lag, 9 vd 10 keer was dit mijn mobiel. De confrontatie werd minder. Er zat een muurtje tussen, geheten: de lens.

Dit klinkt misschien erg bizar, dat snap ik want toen ik dat advies kreeg destijds vond ik dat ook. Ik ervaart pas wat het met je doet, als je het ook daadwerkelijk gaat doen.

Later groeide dit hele gebeuren zoals jullie nu wel weten uit tot een groot succes. Voor alle info omtrent de fotografie die in relatie staat met Zo Niet Saar en Melanie Rijkers, lees mijn andere blogs.


Acceptatie. Rust. Leren omgaan met. Positief denken. Positief doen. Positief worden. Groeien in het proces. Het geluk hebben de psychologie van de mens, het hele wezen, interessant te vinden. Te ontdekken. De onvoorwaardelijke liefde van en voor mijn kinderen. De wilskracht die zich opbouwde. Het veranderen van een bescheiden/verlegen persoon tot een persoon die niet op haar mondje gevallen is en tegenwoordig met de bijnaam leeuwin door het leven gaat. Het leren koesteren van het kleine. En ga zo maar door.
Zoals ik vaak zeg, je verandert niet van de een op de andere dag op deze manier. In het begin was ik alleen maar boos. Boos op mijn lichaam, boos op alles, boos dat ik hierdoor getroffen werd. Boos boos boos. 
Daarom zeg ik ook vaak de magische woorden "Nothing is Impossible, I'm Possible". Ik heb inderdaad geleerd, dat niks onmogelijk is. Nouja bijna niks dan :)