woensdag 16 september 2015

Je bent pas beperkt als je jezelf láát beperken!


Lieve allemaal

Deze blog gaat over de complexiteit van het ziekzijn in combinatie met alleenstaand moeder zijn. Het is erg persoonlijk wat ik nu ga delen, maar met een grote boodschap: want... Hoe zit dat nou precies? Laat je je leven lijden door complexiteit? Of gooi je het om naar creativiteit?
Hoe doe ik dat?

Om te beginnen: Natuurlijk heb ook ik genoeg mopper/baal/klaag momenten en velen "waarom" vragen. Het zou niet gezond zijn als je die niet hebben zou. 

Dit is een foto die mijn moeder afgelopen week maakte op de vroege ochtend. Mijn zoontje kruipt s'nachts geregeld bij me in bed en neemt dan, zoals je ziet, zijn Mama's hele bed in beslag! Ik word regelmatig wakker met mijn hoofd 'tussen de spijlen' ergens, verdwaald in bed. En toch, ik geniet ervan!


Mijn zoontje van 3 gezellig bij me op bed. Beseffende hoe gezegend ik zijn mag met mijn kinderen. Waarom zou ik continu moeten klagen? Ja, ik had het liever ook anders gezien en mijn kinderen een gezonde Mama gegund.
Maar sommige mensen met een diepe kinderwens is het helaas niet gegund. Ik besef me elke dag hoe bijzonder het is dat ik aan twee mensjes een leven heb geschonken. Op de wereld heb mogen zetten. In mijn buik gegroeid, vlak onder mijn hart. De plek van de liefde. 

Mijn lichaam is kapot. Het roept "ik kan niet meer".. Het roept "haal me hieruit".. "STOP"!
Gister was fysiek een hele zware dag. Onze aupair-oppas werd ziek, mijn back-up mensen waren niet inzetbaar. 
Ik had drie afspraken. Hoe los je zoiets op? Hoe? Simpelweg, je weet het gewoon niet, maar je leeft de dag en het lost zichzelf op. Je kan vanalles bedenken, mijn telefoon ontplofte van alle berichten. Ik had geen seconde rust. Ging als pakezel door de stad.
Normaal houd ik het hooguit drie uurtjes vol in de ELRO (=elektrische rolstoel). De dag erna moet ik er dan, zoals mijn Oma ook altijd zegt, voor boeten. 
Maar hee wacht, er bestaat nog iets als WILSKRACHT. En daar kun je op bouwen. Hoewel mijn LIJF een bouwpakket van zichzelf is (waarbij ik me regelmatig afvraag waar nu toch die wonder schroevendraaier is) is mijn geest het tegenovergestelde.
Dat lichaam en geest samenwerken is een feit. Ze kunnen elkaar natuurlijk ook tegenwerken. 
Ik ga toch liever de samenwerking aan en sluit een 'contract' af.


Twee foto's van mijn nieuwe aanwinst : extra silversplint! Ik ben er happy mee!

Mijn (gelukkig reserve) zuurstof fles donderde op de grond. Ik reed over mijn slangetjes heen. Dahm. 
Maar hee, eye-opener, dit soort belachelijke dingen gebeuren dus nooit wanneer ik met mijn kinderen op stap ben. Ik kan een end weg klungelen, mijn gedachten ergens ver van hier. Maar omringd door mijn kroost ben ik dan toch echt moeder-hen die ze tegen de grote boze wereld beschermd. 

Hoe ver ga je in het beschermen van je kinderen? Elke ouder doet het anders. Maar het is mijn meest kostbaarste bezit waar ik geen enkel risico bij wil lopen.


Van mijn zoontje zsm afzetten op de peuterspeelzaal gelijk terug naar huis, taxi in naar mijn afspraak (nieuwe nekbrace en silversplint), terug naar mijn eigen stadje. Boodschappen doen. Beseffen dat ik met die PICC line beter die enorm zware tassen niet zelf achter de elro moet hangen. Maar dan op de klok kijken en beseffen dat je over 5 min al op de school van je dochter moet zijn. Toch maar wel. Au, schouder ook nog uit de kom. Ruggenwervels verschieten.

Goed, tassen hangen, hoppa door naar school. Ah, mijn goede vriendin stapt net de auto uit buiten het schoolplein. Het regent. Ik vraag haar mijn meiske uit de klas te vissen want over een kwartier moet ik al aan de andere kant van de stad zijn met mijn race karretje en mijn dochter kennende is ze na de les de grootste treuzelkont.
Mijn meisjelief zit goed en wel op schoot. De fleece deken beschermt ons ietwat tegen de regen maar we hebben alvast maar geaccepteerd dat we twee verzopen katjes zullen worden.
Oeps, de juf komt op me afgelopen. Zonder jas, in de kou, in de regen, helemaal naar (mij) buiten het schoolplein. Ik schrik, maar gelukkig gaat het slechts over het alfabet!

Goed, nu snel door om nummer twee te halen, die heerlijk op de peuterspeelzaal aan het spelen is. We hebben een lange weg te gaan. Gelukkig heb ik verse broodjes en wat drinken gehaald voor ze. 
We rijden, inmiddels als bezopen katjes, het gebouw van de peuterspeelzaal binnen. Ik moet even iets bespreken met de voorzitter en mijn dochter rent als een trotse pauw de psz in om haar broertje te halen. Hoe meer zelfstandigheid, hoe beter! 


Met een big smile komt mijn kereltje het race karretje vergezellen. Even een nieuwe constructie bedenken. Ze duwen even wat tegen elkaar aan maar hèhè, het past!
Hop, door naar het CB. Terwijl ik met de mevrouw praat vermaken de kids zich kostelijk.

We hebben altijd veel bekijks, maar voor ons is het niet meer als normaal. 

We rijden, rijden, rijden in ons wagentje.. In de regen naar de supermarkt. Zoonlief wil kindercola. Dochterlief wil snoepjes voor de hondjes. Waarom ook niet? We komen er toch langs en kunnen ons dan een beetje opwarmen.
En rijden door naar huis. Ik moet nu zorgen dat ik niet in een oase van rust beland want dan gaat het mis. Ik moet juist bezig blijven.
Dat kennen jullie vast wel, als je gaat toegeven aan de vermoeidheid en/of pijn kom je ook niet meer zo 1,2,3 overeind. 

Goed, what's next? De hondjes.
En op dat moment komt mijn verregende tante de deur binnen lopen. Zij is gewoon speciaal voor ons helemaal vanuit Nijmegen gekomen om mij bij te staan met de kinderen! Dit is toch té lief. Mijn moeder heeft zeven zussen, en hoewel niet met iedereen even goed contact, er is altijd wel iemand in de familie die paraat staat. Ik ben dankbaar, zo dankbaar. En inderdaad, heeft de dag het probleem vanzelf opgelost. 
Het is inmiddels etenstijd en terwijl mijn tante met de kids aan tafel eet, neem ik even een kwartiertje voor mezelf. Waar? In het washok. En daar geeft de thuiszorg me mijn medicijnen, mijn heerlijke warme kruik, enz.

Mijn jongste blijft bij mijn tante want die moet hoognodig in bad en naar bed. Wat een peuterleven! 
Mijn dametje heeft musical les. Dat is weer aan de andere kant van de stad. Juist, waar ik die dag al.. even tellen.. 1,2,3,4 keer ben geweest. 
Het is haar eerste les en ze is zenuwachtig. Blijkt dat naar binnen komen zo makkelijk niet is met een rolstoel! Ah, toch ergens een lift.
Ik heb de beestenboel ook nog bij me. Die waren ook wel toe aan een heerlijk lange wandeling en other than us vermaken zij zich kostelijk in de regen!
De les duurt een uur. Ik ben niet van plan een uur in de kou te 'staan' wachten. Noch om heen en weer te rijden want het is al bijna een half uur terug naar huis. Wie heb ik daarmee? Juist, mezelf.


Maar de dame van de musical-les waardeert het niet dat ik voor een keertje mag meekijken. "We bellen je wel als er wat is".. "Je kunt toch 'gewoon' naar huis?".
Niet dus. Ik sta op mijn strepen. Moet notabene ook nog uitleggen dat mijn dochter al heel lang geen sport heeft beoefend en helaas is zij ook niet 100% gezond. Even kijken hoe het haar begaat is dus geen overbodige luxe.
Uiteindelijk mag ik dan toch de zaal in. Ik houd me muisstil en geniet ten volste van mijn super dochter die het zo goed doet. Geboren voor dit vak! Als dat geen musical-ster wordt?

Na de les is het eigenlijk allang bedtijd voor mevrouw. Maar kom op, ze is al 8 en 'n half.. Die ene dag doordeweeks, kan ze wel aan. 
En wie Saar kent weet dat Saar een ijsmonster is, mijn 2e bijnaam. Dus dochterlief heeft  geluk en we halen in deze kou een heerlijk ijsje! Smelten zal het niet!
We zitten heerlijk warm tegen elkaar aan. Met deken en kruik. 

We komen thuis aan en daar zie ik mijn lieve ouders en tante.
Nu weet ik dat ik mag gaan toegeven aan dat wat mijn lichaam al de hele dag loopt te schreeuwen: "Liggen!" "Slapen"! "Niks doen!"

Mijn ouders tillen me naar boven. Respect voor hen, want nee mijn aangepaste woning is pas volgend jaar klaar. Ik plof letterlijk neer in mijn bed. Mijn lichaam krijst het uit van binnen. Gewrichten zitten niet meer op hun plek. Wervels zijn verschoven. Alles in mijn lichaam doet zeer, ik ben duizelig, misselijk en voel me totaal niet goed.
Maar; nu mag en kan ik eraan toegeven. En dat doe ik.

Ik heb vannacht wel heel veel schapen voorbij zien komen, dus volgende keer ipv schapen tellen maar koeien gaan tellen, wie weet helpt dat!!

Ik ben Saar, een alleenstaande Mama. Ik heb een groot geweldig netwerk om me heen maar soms, zoals deze beschreven dag, moet je creatief zijn. 
Niet lopen pijnzen tot je erbij neervalt. Letterlijk zonde van je energie.
Met wilskracht komt een mens ver. En een moeder nog verder.

Nu een dag later, ben ik tot niks in staat. Maar vangt mijn geweldige netwerk mijn kindjes op. Mijn deur staat altijd voor ze open en merendeels van de dag hangen ze lekker bij mij. De regie houd ik ook. 
Soms flink puzzelen, maar ach dat houdt je brein weer up to date. 

Als ik één voordeel zou moeten noemen van het hebben van een ernstig/chronisch zieke mama is toch wel de behulpzaamheid die er al zo vroeg ingegoten wordt met de paplepel.
Mijn kinderen krijgen alle geborgenheid. Maar zijn ook zo behulpzaam. Ze vinden het leuk. Het maakt hen trots.
Mijn peutertje heeft de grootste lol met het pakken van zijn Mama's schoenen en het aantrekken bij Mama. Niks moet. Alles mag. Maar het komt vanuit hun zelf.

En ik eindig deze blog met een big smile.



Twee parels verrijken mijn leven. Geven me energie. Leren me zoveel. 
Koester. Koester. Koester het alsjeblieft!

Ook een nieuwe super stevige nekkraag!

Peace up!

In de volgende blog die een deze dagen volgt ga ik jullie vragen beantwoorden over hoe het nu met mij gaat en de pomp en PICC-Line.

Ik schrijf altijd puur op gevoel, en hoewel dit erg persoonlijk is deel ik het toch graag met jullie. 
Je bent pas beperkt, als je jezelf láát beperken!!!



Liefs
Saar

Please help raise awareness

1 opmerking:

  1. Grijnz je hebt mijn koeien tik toch maar mee genomen. Je schrijft bijzonder, en reis zo met je mee, ja waar ik aan de elro hang geen idee, maar je doet het maar wel, en dat is inderdaad WILSKRACHT, niet windkracht 12 maar WILSKRACHT 12. <3

    BeantwoordenVerwijderen