dinsdag 13 oktober 2015

Vast tussen de Eikels

13 oktober 2015

Het verhaal achter deze foto's

Ik heb jullie even in spanning gelaten (sorry!) maar hier is de blog. 

In de Veluwe wonen. 
Het is prachtig, heel mooi en heel leuk.
Het zit ook vol teken en gevaarlijke bospaden.
Alertheid is belangrijk mensen!

Goed. En dan het verhaal van vandaag:

De peuterspeelzaal had besloten op deze koude dag een boswandeling te gaan houden met alle peutertjes. In de brief stond duidelijk vermeld dat de ouder(s) mee moesten.
Zo gezegd, zo gedaan.

Voor mij is niks onmogelijk en dat weet men inmiddels wel. 
Eikels zoeken, eikels overrijden, eikels op je hoofd. Heh heh, wat veel eikels dit jaar! (In uhh, beiden opzichten?)

Drie bos-kabouters

Ach, zoonlief had plezier met de eikels en daar gaat het om.

Het was een heel parcours. Maar voordat ik dat ga vertellen neem ik jullie mee in mijn dag en hoe deze begon in de ochtend. Ik hoop dat jullie het tijdens het lezen ervaren zoals ik het ervoer vandaag hihi. Lees mee en ervaar ;).

Goed. 
De dag begon om precies te zijn om exact 0.00 uur.
Zoonlief slaapwandelt elke nacht mijn bed in. Helaas voor mij nu wel errug vroeg. Maar goed, ach, passen en meten. Meneer bovenop mij. Man-loos ben ik in elk geval niet! 


Na een aantal keren wakker te zijn gemaakt door zoonlief nam mijn moeder hem om 6.30 van mij over en kon ik nog even slapen.
Thuiszorg stond om 8.00 aan mijn bed. Helaas kan ik het met deze niet altijd even goed vinden. Zoals vanmorgen. Je sluit een contract af en ik vind dat je moet samenwerken.
Je hoort mij niet snel mopperen over bijv. hun (vaak absurde) planning. 
Ik ben echter niet op mijn mondje gevallen en als iets mij niet bevalt zul je het ook weten.
Zo heb ik een aantal keer eerder duidelijk aangegeven dat ik het uiteraard geen probleem vind wanneer nieuwe collega's worden ingewerkt, als ze in mijn team komen. Wat ik niet wil, is stagiaires. 
Een tijd geleden nog vroeg ik vriendelijk doch dringend of de stagiaire beneden kon blijven tijdens het zorgmoment. Ik snap dat zij meerijden met de auto en niet vijf kwartier in de auto gaan blijven zitten. Hoeft ook niet van mij. Wees welkom, neem koffie, thee of wat je wenst. 

Ik liet de stagiaires echter toch dichterbij komen dan ik eigenlijk wil.
Wat is mijn reden hiervoor? 
Er komt 5x per dag thuiszorg. Inmiddels van twee verschillende organisaties sinds ook het specialistisch team is gestart. 
Ik en mijn kinderen zien dus heel veel gezichten. Ik ben compleet afhankelijk van deze mensen op de momenten dat zij hier zijn en moet mij zeer kwetsbaar opstellen. Ze kijken letterlijk mee in onze kast. 
Ik vind 5x daags genoeg. Genoeg mensen die aan me zitten. Genoeg mensen waarbij ik me open en bloot moet geven.
Ik snap dat stagiaires moeten leren. En ik snap dat ik interessant voor hen ben met al mijn toeters en bellen. In tegenstelling tot de 'ouderen' waar ze veel komen. 
Maar in ben geen leer object en sommige dingen moet ik controle op houden. Ik geef al zoveel uit handen. Dat dit voor mij niet nodig is. 

Goed, in de loop der tijd ben ik steeds meer meegaand geworden. Van een stagiaire die beneden aan de koffie zit tot een stagiaire aan bed en zelfs tot een stagiaire die handelingen verricht. 

Dit laatste gaat me te ver. Ik heb gezegd dat het oke is dat ze meekijkt. Daar blijft het bij. 
Om dan te moeten ervaren dat zij toch (medische en andere) handelingen bij mij verrichten terwijl ik slaap.. : je wordt wakker en je ziet dat ze met je bezig is. Je gaat mijns inziens niet tegen de wens van de client in en dan al helemaal niet wanneer deze 'weerloos' is en ligt te slapen.
Dit is me een aantal keer gebeurd. Ze zullen vast denken, die slaapt, merkt ze er toch niks van. Maar Ho, zo wakker worden na tig keer zo duidelijk te zijn geweest? 

Ik ga er verder ook niet over uitbreiden. Laat duidelijk zijn dat ik in heel veel dingen mee ga. Maar ik heb zelf ook eisen.
En mijn eisen worden niet getolereerd door de 'het management' .. Want aan de verpleegkundigen zelf ligt het niet, met '9 vd 10' kan ik super overweg.


Goed, na fris en fruitig te zijn (mwahh..) 'spring ik op' en bedenk me dat het bos een half uur rijden is in mijn race karretje. 
Dat het vandaag zo zo koud was had ik geen benul van.

Ik maak me gereed om naar beneden gedragen te worden door m'n sterke vriendin/hulp. 
Op dat moment komt DE ERGO binnenlopen. Oeps, allemaal dubbel geplande dingen vandaag. Beetje heel erg chaotisch nietwaar?

Maar we maken van een nadeel een voordeel en laten haar meekijken.  Met het tillen naar beneden. En ze loopt een stukje mee om te observeren. Ik krijg namelijk een nieuwe elro (=elektrische rolstoel) en zij moet inschatten wat voor een. 

Goed, in de snijharde kou rijden we naar het bos. 
Mijn kleine grote ventje lekker op schoot. Hij heeft er zin in. 
Aangekomen alle schattige peutertjes met kaboutermutsjes op. 
En hoppa het bos in. 

 Wat een lief bos peutertje

Ik had niet echt verwacht dat we van de grote paden zouden afwijken maar wel dus. 
Van mos tot zand, grote boomwortels, heuvels en je kan het zo gek niet bedenken. M'n vriendin die mee was zei dat er veel respect werd geuit. Als ik niet door een modderpoel kon, reed ik gewoon tussen de dennenbomen door.
Wel met de gedachten dat er allemaal teken aan me konden vastkleven, gelukkig was ik goed afgedekt. 

Als je in de Veluwe woont ZUL je ervan genieten. Teken of niet. Oppassen geblazen. 



Het hele parcours is me goed afgegaan. Het was als een attractie. Hobbel de bobbel. Gewrichten uit de kom. Maar ach, ik genoot van m'n zoontje en alle kindjes die drastisch op zoek waren naar eikels en de ouders die daar dan weer volwassen grappen over maakten... 
Ik heb m'n mannetje wel gestaan en genoeg eikels overreden ! En nog legaal ook! :P

Hele parcours ging goed tot het laatste stukje. 
Een soort 'trap trede' van een boomwortel. 
Terug was geen optie. Geprobeerd eromheen te gaan maar helaas Saar. Wielen zaten vast. Ik zat vast. Elro viel naar rechts in de struiken ..
De kudde liep door alleen de peuter juf en een lieve oma waren erbij en bedachten dat mannenkracht geen overbodige luxe was.


Oeps! En nu? Tuurlijk blijft Saar altijd knettergestoord. Whenever, wherever!

Terwijl m'n vriendin en ik op hulp aan t wachten waren hebben wij vanalles geprobeerd. Elro in de noodstand zodat hij te duwen viel. Nope ook dat werkte niet. 
Aangezien mijn hele gewicht naar rechts ging mijn hoofdband omgedaan want ik moest mezelf letterlijk en figuurlijk in elkaar houden.

En tja ... Wat doe je dan? We zijn ruim 20 min (of langer , niet op de klok gekeken en natuurlijk viel op dat moment mijn telefoon uit) op een sterke kerel aan het wachten. Het leek erop dat ze ons vergeten waren maar achteraf bleek dat iedereen al op de eindbestemming was en de juf en oma een end moesten lopen eer ze om hulp konden vragen.



Ik was alles behalve gefrustreerd. Op zulke momenten word ik zo melig en m'n vriendin en ik hebben ondanks de situatie en de snijdende kou zo gelachen. En ach, als je dan toch vast zit waarom dan geen selfies maken?! 


Uiteindelijk bedachten we dat we de politie maar moesten bellen. Alleen hoe leg je de politie uit waar je bent? Zoiets als "ik zit vast in the middle of no where ergens tussen de bomen en struiken"?
Ik zei tegen m'n vriendin dat ze dan haar telefoon moesten traceren aangezien de mijne leeg was.

En op dat moment kwamen de juf en oma terug met een sterke vader. En na heel wat gedoe hebben ze me verlost!! Haha! En scheurde ik zo snel als ik kon naar de 'grote weg' waar ik NIET kan wegzakken.

Ik heb zo gelachen. 

Aangekomen bij het eindpunt zaten de kaboutertjes lief aan de cake en diksap en kregen de ouders heerlijk warme koffie of thee met een plakje cake. 

Wij moesten als de wiedeweerga naar huis want ik had nog meer afspraken!

Er was een moment vandaag dat ik zeven mensen in mijn kamer had! Dubbele afspraken. 

Ik was zo ontzettend moe daarna dat ik zonder dat dat de bedoeling was in slaap was gekukeld en pas rond half zes wakker werd van de thuiszorg.
Ik had inmiddels mijn telefoon weer opgeladen, keek in mijn agenda en schrok. Ik had vandaag een heel belangrijke afspraak in het ZIEKENHUIS!! Van maar liefst 1.5 uur voor mijn dochter! 

Ik baalde hier zo van. En voelde me slecht. Ik heb me enorm ingezet voor de jongste, en naar mijn gevoel op dat moment de oudste tekort heb gedaan.
Natuurlijk weet mijn verstand dat ik er altijd voor haar ben. Naar alle afspraken ga. Dat ze niks te kort komen aan liefde etc. En dat de een Soms even meer aandacht krijgt dan de ander.
Maar áls ik emotioneel raak heeft dat met m'n kinders te maken. Mijn pareltjes, mijn puppy's. :)

Gelukkig heb ik zoveel lieve vriendinnen en familieleden. Ik heb met ze gebeld, kon even spuien. 

Iemand zei vandaag nog tegen me: "Ik ben gezond en werk fulltime maar ben bij lange na niet zo druk als jij".
Mijn agenda overspoelt!

Ik moet als alleenstaande moeder zoveel regelen. Nu mijn moeder ook naar Londen gaat. Ik heb wek hulp, maar de regie ligt bij mij. 

Even een baal/klaag moment in de avond. Zoals ik vaker zeg, die momenten heb ik ook en zou niet gezond zijn als ik die niet had. 

Het gaat erom dat ik positief ben en blijf. Gelukkig ben, etc. Melig ben in de meest krankzinnige situaties etc. 


Mensen die dichtbij me staan of mensen als de thuiszorg mogen letterlijk in onze kast meekijken. 
Het is belangrijk dat mensen weten dat ik een individu ben. Mijn unieke zelf
Dat ik ondanks alle beperktheden en het afhankelijk zijn NIET zielig ben en dat men zich kan inleven!

Hier eens een MAKE-UP loze foto voor jullie. Nee, ik heb het niet nodig. Maar ik ben nu eenmaal een meisje-meisje, altijd al geweest, hou van tutten en geeft me een goed gevoel. Zonder make-up voel ik me even lekker in mijn vel als met hoor.

Ja, ik ben ernstig ziek. Ja, het is confronterend zo'n dag als vandaag. Ja, ik heb 24/7 pijn. En ja ik lijd
Maar ik ben nogmaals niet zielig en ondanks soms zware momenten gaat het erom dat je jezelf kan herpakken.

Soms heeft je verstand gelijk en soms je gevoel. Soms beiden. 

Het ziekzijn is een leerproces en een levensles. 
Gaat het een keer anders als anders. Kan een keer, bijv thuiszorg, zich niet inleven en kijken naar jou als mens, of zoals ik eerder op ZNS (=Zo Niet Saar) postte het gedoe met de HAP (=huisartsenpost) dan doen we daar wat mee!!

Elke muur waar je tegenop botst is er om weg te halen. Misschien voor jezelf een keer te laat maar dan zeker wel voor de ander. 

Emoties horen bij het leven, zijn uniek en vormen je. Emoties zijn er ook om toegelaten te worden. 
Even flink huilen kan helend zijn.

Maar ik laat mijn leven niet lijden door complexiteit, en probeer het zoveel als mogelijk om te buigen naar positiviteit. 

Dit was weer een blik in een dagje van mijn leventje.
Niet elke dag is hetzelfde. Maar elke dag leert, inspireert, frustreert misschien soms, maar wat doen we ermee en wat halen we eruit? 


Ik sluit deze blog af met een smile
Ik ben nu helemaal oké, ga nog even wat ontspannen en dan mijn oogjes sluiten tot er weer een slaapwandelend monstertje naast me kruipt ..

Ik wens jullie een fijne nacht en wil jullie zo enorm bedanken voor de donaties voor mijn verjaardag!!! Dank dank dank!!!

Lieve mensen, 
Ookal is het leven niet altijd even makkelijk. Ookal baal je soms zo erg. Probeer alle tegenslagen te zien als leermomenten. 

Voor mij is het te laat wb Lyme maar ik kan kiezen om weg te kwijnen in het ziekzijn of er iets mee te doen en dat is jullie behoeden.

Ik dank jullie ook dat ik jullie mag inspireren. Ookal ben ik ook gewoon maar een mens. Met alle emoties die 'God' ons gegeven heeft. 

Mijn eindbestemming heb ik vandaag gehaald in het oerwoud :D en mijn eindbestemming zal ik altijd halen, dieptepunten & hoogtepunten, maar uiteindelijk kom je er, altijd.

Hier nog een post van Melanie (medebeheerder & oprichtster van ZoNietSaar) welke ik ook hier even deel. JULLIE ZIJN TOPPERS!


Melanie: bedankt voor alle steun op NL21INGB0006544911 van St. PUUR Zien! Voor Saar's verjaardag zijn er weer giften binnen gekomen en ook de opbrengst van het mooie kunstwerk van Marije Zuidweg Beeldend! BVD Ook een dikke dankjewel aan alle post zenders, ontzettend bedankt, ik stuur alles naar haar door zodat Saar lekker kan genieten van alle kaarten en andere post. heart-emoticon Hou van jullie!
Thank you for all donations and postcards. If you want to donate via Paypal please use info@mery.nl, you can also add BIC: INGBNL2A to the Dutch bank NL21INGB0006544911 account when using digital banking.
THANK YOU ALL SO MUCH heart-emoticon



heart-emoticonaccount when using digital banking
Liefs Saar

Geen opmerkingen:

Een reactie posten